เรื่องเริ่มจาก....
ไอ้ปุ๊! ชายสติไม่ดี มันชอบมานั่งบนทางไม้ที่ชาวบ้านในสลัมใช้เดินเข้าออก บางคนรีบร้อนเห็นมันขวางทางก็ถีบมันหล่นน้ำคลำ แต่หลายคนหลบได้ก็หลบ ส่วนผมเห็นแล้วก็สงสารมัน ทุกครั้งที่เงินเดือนออกก็จะซื้อขนมมาฝากมันประจำ และสิ้นเดือนนี้ก็เช่นเคย ผมกดเงินเสร็จก็ซื้อขนมบัวลอยไปฝากมัน แต่เย็นนี้ไอ้ปุ๊มันหายไป เป็นเรื่องที่น่าแปลกเพราะทุกสิ้นเดือนมันไม่เคยพลาดที่จะมานั่งรอขนมจากผม ผมจึงไว้ค่อยเอามาไห้มันพรุ่งนี้
ผมหิ้วขนมไปมาอยู่3วันก็ไม่เจอมัน พอดีลุงบุญซึ่งเป็นลุงของมันเดินสวนมาพอดีผมจึงฝากขนมไปให้ไอ้ปุ๊แล้วถามว่ามันหายไปไหนไม่เจอหลายวันแล้ว ลุงบุญพูดน้ำตาซึมบอก
"ไอ้ปุ๊มันป่วยหนักนอนพะงาบๆคงอยู่ได้อีกไม่นาน ข้าไม่มีเงินพามันไปหาหมอคงต้องปล่อยไปตามยถากรรม "
พูดจบลุงบุญเอามือปาดน้ำตา....
ผมจึงควักเงินช่วย500บาท มันเงินไม่มากแต่อาจจะพอช่วยไรได้บ้าง ลุงบุญรับไว้และยกมือไหว้ขอบคุณและขนมนำกลับไป
หลังจากวันนั้นมาผมก็ไม่เคยเห็นไอ้ปุ๊อีกเลยในใจผมคิดว่ามันคงตายไปแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาไปถามหาข่าวคราว...
จนกระทั่งวันหนึ่ง วันนั้นผมทำโอทีจนดึกกว่าจะกลับก็ห้าทุ่ม ทางเข้าสลัมค่อนข้างมืดเพราะมีแค่แสงไฟจากบ้านในสลัมสาดส่องออกมาให้ได้พอแค่เห็นลางๆ ผมต้องเดินก้มหน้าตลอดเพื่อไม่ให้พลาดตกลงไป ขณะกำลังเดินอย่างระวังผมเหลือบไปเห็นด้านหน้าเหมือนมีใครมานั่งขวางอยู่!..
เมื่อเพ่งมองฝ่าแสงสลัวออกไปผมถึงกับตกใจสุดขีดกิโลตราชั่ง !! นั่นมันไอ้ปุ๊นี่หว่า!!! ในใจกำลังสับสนว่านี่คนหรือผี ไอ้ปุ๊ที่นั่งขวางอยู่มันแหงนหน้าขึ้นมองตาขวาง นัยย์ตาแดงกล่ำเหมือนโกรธแค้น .....
ผมได้แต่ภาวนาว่า
" มึงอย่าลุกขึ้นมานะเว้ย "
แต่มันก็ลุกขึ้นมาทำตัวแข็งทื่อ ผมขาสั่นระริกอยากจะวิ่งแต่ขามันก้าวไม่ออก ได้แต่ขยับถอยหลังไปทีละนิดด้วยความหวาดกลัว ไอ้ปุ๊มันค่อยๆเดินตัวแข็งทื่อเข้าหาอย่างช้าๆน่าสยดสยองจนผมถอยพลาดตกทางไม้หงายท้องลงน้ำคลำ........ เมื่อตั้งสติได้ผมพยุงตัวขึ้นนั่ง เห็นไอ้ปุ๊มันยืนตัวแข็งทื่ออยู่บนทางไม้มองมาที่ผมแล้วพูดว่า
" ไอ้เ-ี้ย!! มึงเอาขนมบูดมาให้ลุงกูแดก ลุงกูท้องเสียขี้แตกอยู่หลายวัน กูต้องอุ้มลุงไปขี้จนหลังยอกเลยไอ้สัส... "
มันด่าเสร็จแล้วก็เดินจากไป ผมพลางคิดในใจ
"มึงรอด่ากูตอนเช้าก็ได้ เกือบหัวใจวายตายห่า...."
🤣🤣🤣🤣 เครดิต : ผีหยอก
มีให้ชมใน YouTube ด้วยเน้อออออ ฝากติดตามแอดด้วยน๊าาา
https://-youtu.be/VaGA5p6sDq4
FB_IMG_1684804455056.jpg